“Γιατί έφυγα από τη Μαδρίτη; Η Ευρώπη δεν μπορούσε να μου προσφέρει αυτά που ήθελα. Για την ακρίβεια, κάθε βράδυ ήταν το ίδιο. Τι άλλο θα μπορούσα να κερδίσω στην Ευρώπη; Ένα ακόμη Ευρωπαϊκό; “Και τι έγινε”, θα έλεγε ο κόσμος, “το έχεις κερδίσει ήδη”. Αυτή είναι μια πρόκληση που δεν έχω το δικαίωμα να χάσω. Δεν ξέρω τι μπορώ να περιμένω, αλλά ξέρω πως μπορώ να παίξω στο NBA”.
Ο 25χρονος -τότε- Ντράζεν Πέτροβιτς δίνει την πρώτη του συνέντευξη ως παίκτης των Portland Trail Blazers. Εκεί που το συντριπτικό ποσοστό των Ευρωπαίων παικτών ονειρευόταν να αγωνιστεί αλλά φοβόταν την αποτυχία, εκείνος βλέπει τη μεγάλη πρόκληση.
Μια ιταλική εφημερίδα, πολλά χρόνια πριν, τον χαρακτήρισε “Μότσαρτ”. Δεν υπήρχε καλύτερο προσωνύμιο. Ο Πέτροβιτς είναι μια μπασκετική ιδιοφύια και όπως ο “Ντον Τζιοβάνι” αποπλανεί τις γυναίκες, έτσι κι αυτός, αποπλανεί τη μπάλα, κάθε φορά που την έχει στα χέρια του. Οι… διαβολεμένες μελωδίες της συγκεκριμένης όπερας, θα μπορούσαν να ντύνουν μουσικά κάθε κίνηση του μεγάλου Κροάτη στο παρκέ.
Και μέσα από πέντε στιγμιότυπα της ζωής του, μαθαίνουμε ποιο είναι το συστατικό εκείνο που σε κάνει “νικητή”… “Πρωταθλητή”. Αλησμόνητο!
Για να γίνεις πρώτος, πρέπει να είσαι ο καλύτερος
“Μάλλον ήταν αυτή η ανεξήγητη δύναμη που ωθούσε τον Ντράζεν από μικρή ηλικία να προπονείται δύο και τρεις φορές την ημέρα. 500 σουτ κάθε πρωί, στις 07:00, πριν να πάει στο σχολείο. Και το απόγευμα έκανε προπόνηση με την ομάδα. Πήγαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος. Έτσι, ξεδίπλωνε όλα τα ταλέντα του στα παιδικά πρωταθλήματα, παίζοντας με παιδιά που ήταν 2 και 3 χρόνια μεγαλύτερα από εκείνον”. Κάπως έτσι θυμάται τον 13χρονο Ντράζεν ο Νέβεν Σπάχια, που τον έβλεπε να σκοράρει 50-60 πόντους σε κάθε ματς και να είναι ο ηγέτης μιας ομάδας με παιδιά μεγαλύτερά του. Δύο χρόνια αργότερα, θα αγωνίζεται με την επαγγελματική ομάδα της πόλης και στα 16 του, θα είναι ο καλύτερος νέος παίκτης της λίγκας, οδηγώντας και την εθνική ομάδα νέων στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Πανευρωπαϊκό. Έτσι απλά.
Πώς να διαχειρίζεσαι την ήττα; (Απλά δεν πρέπει να χάνεις)!
Ο παιδικός του φίλος Νέβεν Σπάχια αναλύει την καταστροφική του σχέση με την… ήττα, από τα εφηβικά χρόνια του Ντράζεν. Όταν στα 13 του αγωνιζόταν για την ομάδα της πόλης του, τη Σιμπένκα…
“Ήττες, ήττες…. Δεν μπορούσε να τις διαχειριστεί. Τις μισούσε. Όταν έχανε στο γήπεδο, δεν μιλούσε σε κανέναν για ώρες. Μισούσε να χάνει ακόμη και στα χαρτιά. Μετά από κάθε ήττα με τη Σιμπένκα, δεν έφευγε από το γήπεδο. Έμενε εκεί και έκανε προπόνηση στα σουτ”.
Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα στη δουλειά
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Πέτροβιτς όταν πήρε μεταγραφή στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ, ήταν να σκοράρει 56 πόντους στο ματς εναντίον της πρώην του ομάδας. Στη Σιμπένκα, οι φίλαθλοι τον αποδοκίμαζαν, άλλοι φώναζαν “είσαι δικός μας, Ντράζεν, σταμάτα”, αλλά εκείνος συνέχισε να σκοράρει ακατάπαυστα.
“Όχι, δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Οι αναμνήσεις είναι αναμνήσεις, η αγάπη είναι αγάπη, αλλά στο γήπεδο, δεν αναγνωρίζω κανέναν. Θα σκοράρω ξανά 56 πόντους εναντίον τους, όταν θα έχω ξανά την ευκαιρία”, δήλωσε μετά το τέλος του ματς, εντελώς φυσιολογικά.
Όταν ο Ντράζεν πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης, στον ημιτελικό συνάντησε την πρώην του ομάδα, την Τσιμπόνα, στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Οι αγώνες ήταν διπλοί, αφού δεν υπήρχε τότε το Final Four, με το πρώτο ματς να είναι στο Ζάγκρεμπ. Το ματς είναι ισόπαλο, απομένουν δευτερόλεπτα και ο Ντράζεν θα πρέπει να εκτελέσει δύο βολές. Η συνέχεια της ιστορίας ανήκει στον αδερφό του, Αλεξάντερ, που έπαιζε με τα χρώματα της Τσιμπόνα σε εκείνο το ματς.
“Η νίκη δεν είχε καμία σημασία για αυτούς, αφού ήταν προφανές πως θα μας κέρδιζαν στο δεύτερο ματς και με διαφορά. Σαν παίκτης της Τσιμπόνα και αδερφός του, τον παρακάλεσα να χάσει τις βολές. “Ντράζεν, σε παρακαλώ, χάσε τις βολές. Είναι το ίδιο για εσάς. Θα κερδίσετε στη Μαδρίτη. Θα πάρουμε έξτρα πριμ, αν κερδίσουμε απόψε. Σε παρακαλώ!”. Απλά μου χαμογέλασε και ευστόχησε στις δύο βολές. Δεν ήξερε να χάνει, απλά”.
Ποτέ μην τα παρατάς
Ο Ντράζεν βρέθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του, να παρακολουθεί παιχνίδια από τον πάγκο της ομάδας του. Στο Πόρτλαντ, είδε τον προπονητή του, Ρικ Άντελμαν, να μην τον εμπιστεύεται και να τον βάζει στο τέλος κάθε παιχνιδιού, όταν η νίκη είχε εξασφαλιστεί. Ξεκινούσε πάντα τον Τέρι Πόρτερ που είχε καλή χημεία με τον σταρ της ομάδας, τον Κλάιντ Ντρέξλερ. Ο Πέτροβιτς δεν το άντεχε. Θα μπορούσε να επιστρέψει στην Ευρώπη, να είναι “ο πρώτος του χωριού”… Προτίμησε, όμως, μια άλλη λύση.
“Δεν έχω να πω τίποτε στον προπονητή μου, όπως δεν έχει και αυτός να πει τίποτε σε μένα. Πέρασαν 18 μήνες, πολύ αργά, πρέπει να φύγω για να αποδείξω πόσο πολύ αξίζω. Ποτέ στη ζωή μου δεν κάθισα στον πάγκο και δεν σκοπεύω να το κάνω στο Πόρτλαντ. Αν χρειαστεί να πάω στη χειρότερη ομάδα του NBA, θα το κάνω! Αλλά μόνο αν μου εξασφαλίσουν πως θα παίζω”.
Και κάπως έτσι, ο Πέτροβιτς υπογράφει στους Nets. Εκεί όπου τη δεύτερη χρονιά καταφέρνει να βάλει τη “δεύτερη” ομάδα της Νέας Υόρκης στα πλέι οφ.
Η διαχείριση της αδικίας
Την τρίτη χρονιά στους Νετς, είναι ένας από τους καλύτερους γκαρντ του NBA. Για την ακρίβεια, έχει 52% ευστοχία κάτι που τον φέρνει στην κορυφή, πιο πάνω ακόμη και από τον Μάικλ Τζόρνταν. Την ίδια χρονιά σκοράρει κατά μέσο όρο 22 πόντους και είναι ο 13ος σκόρερ του πρωταθλήματος. Παρόλα αυτά, δεν τον καλούν στο All Star Game, κάτι που τον στεναχωρεί. Επιλέγεται για το διαγωνισμό τριπόντων, αλλά το “όχι” του είναι μεγαλοπρέπες.
“Αν δεν με καλέσουν τώρα στο All Star Game, τότε πότε θα το κάνουν; Δεν ξέρω πως να εκλάβω αυτή την αδικία. Με κάλεσαν να πάρω μέρος στο διαγωνισμό τριπόντων. Όχι, ευχαριστώ, δεν το χρειάζομαι αυτό. Ανήκω στο γήπεδο και το παιχνίδι”.
Ο θάνατος του Ντράζεν Πέτροβιτς
7 Ιουνίου 1993. Ένα VW Golf είναι σπαραλιασμένο στο Autobahn 9, στο Ντένκεντορφ της Γερμανίας. Οδηγός του αυτοκινήτου είναι η Κλάρα Ζάλαντζι, μοντέλο. Στη θέση του συνοδηγού βρίσκεται ο Ντράζεν Πέτροβιτς ενώ πίσω μια Τουρκάλα μπασκετμπολίστρια.
Ο Πέτροβιτς κοιμόταν. Δεν φορούσε ζώνη. Τα δύο κορίτσια σώθηκαν. Εκείνος όχι.
Ξαφνικά, το Ρέκβιεμ του Μοτσάρτ ακουγόταν σε όλη την Κροατία. Ο αθλητικός κόσμος έχει σοκαριστεί από την αναπάντεχη απώλεια του 29χρονου Πέτροβιτς.
Ένας από τους κορυφαίους προπονητές του NBA, ο Τσακ Ντέιλι δηλώνει:
“Θα θυμάμαι πάντα τον Ντράζεν σαν έναν χαρούμενο τύπο που ήταν συνεχώς χαμογελαστός. Θα ανακαλώ στη μνήμη μου τον Ντράζεν Πέτροβιτς σαν έναν “νικητή”. Έγινε όλα όσα ήθελε να γίνει”.
