Πώς σηκώνεις τα κομμάτια μιας διαλυμένης ζωής και τα ενώνεις ξανά; Πώς προχωράς όταν όλα τα νήματα που σε κουνούσαν έχουν σπάσει; Ποιο κίνητρο βρίσκεις για να κάνεις ένα βήμα μπροστά όταν στα πόδια σου κάθονται αγριεμένα βαρίδια που ζυγίζουν τόνους; Κι όμως συμβαίνει.
Πώς προχωράς στις μελλοντικές σου αναμνήσεις, όταν το αγκομαχητό δεν σου επιτρέπει να πάρεις μια καθαρή και γεμάτη ανάσα; Τι δύναμη μπορεί να έχεις μέσα σου για να καταφέρνεις να κλείσεις τα μάτια στην αιματοχυσία και να μην υποκύψεις στον πειρασμό της στασιμότητας; Κι όμως συμβαίνει.
Από τι υλικό είσαι φτιαγμένος για να έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι θα περπατήσεις ξανά το μονοπάτι σου; Ποια μοίρα σου δίνει σκονάκι ότι δεν θα βομβαρδιστεί και ο δικός σου δρόμος και αμελείς την πρόληψη; Κι όμως συμβαίνει.
Γιατί ένας νεκρός που απέχει από σένα δέκα χιλιόμετρα έχει μεγαλύτερη αξία από έναν νεκρό που απέχει 100 χιλιόμετρα; Δεν είναι γιατί εξυπηρετείς κάποια σκοπιμότητα. Είναι γιατί… έτσι συμβαίνει.
Λες και βλέπεις ένα κύκλο που γυρίζει προς μία τροχιά και αυτός που σου τον παρέδωσε σου άφησε εντολή να τον παραδώσεις στον επόμενο όπως τον πήρες. Κι ας μην είναι ίδιες οι εποχές. Κι ας μην είναι ίδιες οι περιστάσεις. Γιατί να μην παρεκκλίνεις από το πρωτόκολλο; Κι όμως συμβαίνει.
Νιώθεις τον εαυτό σου να γίνεται απαθής. Ξεκινάει με μια κατηγορία προς πάσα κατεύθυνση. Εκείνη την στιγμή δηλώνεις την δική σου αδυναμία. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι η δική σου αδυναμία δεν είναι αδυναμία και του άλλου; Κι όμως συμβαίνει.
Ένας παππούς που πεθαίνει στα 95 του θα σε κάνει να κλαις τρία μερόνυχτα και να τον σκέφτεσαι διαρκώς. 200 νεκροί σου προκαλούν εκνευρισμό, μισαλλοδοξία, θυμό, όμως συνεχίζεις την ζωή σου. Πώς το κάνεις αυτό; Κι όμως συμβαίνει.
Μην ψάχνεις να βρεις σκοτεινές υποδείξεις ή τακτικισμούς πίσω από τις αντιδράσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις είμαστε όλοι το ίδιο. Η ροή σκέψεων δεν διαφέρει σχεδόν σε κανένα. Για μια σπάνια φορά σπάει η μοναδικότητα μας. Ο θάνατος το καταφέρνει αυτό. Εκεί είμαστε όλοι το ίδιο. Αθώοι και ένοχοι ταυτόχρονα, θύτες και θύματα, τυχαίοι και άτυχοι. Μην αναρωτιέσαι το γιατί. Απλώς συμβαίνει.
Σε πιάνει η έπαρση και η αλαζονία για κάτι τόσο παροδικό, για κάτι που δεν το κατέκτησες με κάποια προσπάθεια, για κάτι που σου ανήκει γιατί απλώς βρέθηκες μια στιγμή, σε ένα τόπο. Θα πετύχαινε τον οποιονδήποτε βρισκόταν σε αυτό το σημείο. Έλαχε να είσαι εσύ. Την επόμενη μέρα σου διαφεύγει, δραπετεύει, ξεριζώνει τη θημωνιά και πάει να αποθέσει σε άλλον τη σπορά του. Εσύ δεν σταματάς να επαίρεσαι. Κι όμως συμβαίνει.
Πώς μπορείς να αγνοείς ότι αυτό που έκανε σήμερα ο άλλος το έκανες εσύ χθες; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι η δική σου οπτική του κόσμου είναι η αληθινή; Με ποια αυθάδη και θρασεία ισχύ κουνιούνται τα δάχτυλα και τα χείλη σου; Πώς δεν σκίζονται από το κάγχασμα του Χρόνου που γνωρίζει από πρώτο χέρι το παρελθόν σου; Κι όμως συμβαίνει.
Κι αυτό, όπως και όλα τα άλλα, συμβαίνει γιατί είσαι άνθρωπος. Γεννημένος τόσο ξεφτισμένος, καταραμένος να βγεις λίγος στο μέτρημα. Όλοι νομίζουν ότι μπορούν να το αλλάξουν. Κανείς όμως δεν ξεκινάει από τον εαυτό του. Δεν είμαστε εδώ για να υποδείξουμε στον άλλον τα κρίματα του. Είμαστε εδώ για να σηκώνουμε όσο καλύτερα μπορούμε τις δικές μας βεβαρημένες ενοχές, τις τύψεις προς τον εαυτό μας που κάθε μέρα τις τροφοδοτούμε. Είμαστε εδώ για να αναμετρηθούμε με το τέρας που αντικρύζουμε κάθε πρωί στον καθρέφτη, αυτό που κάνει τους παράξενους θορύβους στο σκοτάδι.
Είμαστε εδώ για να βαθουλώνουμε τα πτώματα στο χώμα με το πόδι μας και να παραμένουμε υπέργειοι μέχρι να αντιστραφούν οι ρόλοι και να βλέπουμε λασπωμένες σόλες να χώνουν το δικό μας πρόσωπο στις φωλιές των σκουληκιών. Έτσι είναι ο ορισμός μας. Αγκαθωτός και άγονος.
Θαυμάζω όλους εσάς που η ένδειξη της ύπαρξης σας είναι η ξιφομαχία λόγων και χεριών. Σας θαυμάζω που δεν συνεχίζεται νωχελικά το βήμα σας και επιλέγετε να αντισταθμίσετε έναν θάνατο με έναν άλλον. Σας θαυμάζω γιατί αγνοώ το πως μπορεί να συμβαίνει αυτό. Γιατί κι εσείς, κι εγώ, και όλοι οι άλλοι είμαστε υποχρεωμένοι να αποφύγουμε την απάθεια της στασιμότητας και να χαρτογραφήσουμε ενέργειες.
Κι όμως συμβαίνει, γιατί αυτό είναι ο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ άνθρωπος!
