Συνέντευξη στο περιοδικό «Hello» και τον Γιάννη Βίτσα παραχώρησε η Κατερίνα Καραβάτου και άνοιξε την καρδιά της.
Η χρονιά που πέρασε έφερε πολλά εμπόδια και αλλαγές στη ζωή της 48χρονης παρουσιάστριας. Χώρισε με τον συζυγό της, Κρατερό Κατσούλη, με τον οποίο έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, την Αέλια και τον Αρίωνα. Η Κατερίνα Καραβάτου εξηγεί πώς αντιμετωπίζει τις αλλαγές αυτές, ενώ τονίζει πως ο θάνατος της μητέρας της κόστισε πολύ.
Η περσινή χρονιά ήταν μία χρονιά μεγάλων αλλαγών στη ζωή σου. Όσοι σε γνωρίζουν καλά και ξέρουν πόσο σταθερή είσαι ως άνθρωπος, αναρωτήθηκαν πώς τα έβγαλες πέρα.
Πράγματι, ήταν μία χρονιά μεγάλων αλλαγών για εμένα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι εσείς γνωρίζετε κάποια περιστατικά, τα οποία βέβαια ήταν και τα πιο δυνατά, αλλά η ζωή του καθενός κρύβει καθημερινά και άλλα απρόοπτα. Σήμερα, βλέποντας από απόσταση το 2021, πολλές φορές λέω στον εαυτό μου “μπράβο που τα κατάφερες”. Βέβαια, ακόμη είναι νωρίς για να κάνω αποτίμηση και να δω με ψυχραιμία όλη εκείνη την περίοδο. Έπεσαν όλα μαζί. Θέλω να πιστεύω πως ό,τι έγινε, έγινε για κάποιο λόγο, αν και δε γνωρίζω ακόμη ποιος είναι ο λόγος αυτός.
Λένε πως, ό,τι μας συμβαίνει, έχει και κάτι να μας μάθει. Εσύ τι έμαθες από τη χρονιά που πέρασε;
Έμαθα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι σταθερό, ακόμη και όταν λες ότι έφτασες στον πάτο, η ζωή σου αποδεικνύει πως υπάρχει και πιο κάτω. Δε λέω πλέον “ευχήσου τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα”, αλλά “μη χειρότερα”. Δε μου αρέσει αυτό που λέω, δεν είναι αισιόδοξο το σενάριο, αλλά είμαι σε αυτή την κατάσταση αυτή τη στιγμή. Έτσι μπορώ να περιγράψω αυτό που μου συμβαίνει τώρα. Δεν είναι ότι έχω πάψει να ελπίζω –φυσικά και ελπίζω-, αλλά δε θα ήθελα να συμβεί κάτι άλλο τόσο δυσάρεστο. Θα ήθελα από εδώ και πέρα τα πράγματα να είναι πιο ήρεμα και χαρούμενα.
Ως επιστέγασμα όλων, το φθινόπωρο έχασες τη μητέρα σου. Ένιωσες ότι έχασες το τελευταίο σου στήριγμα;
Είμαι μοναχοπαίδι και επειδή είχα χάσει τον πατέρα μου, η μητέρα μου ήταν ό,τι είχα σε κοντινή οικογένεια –εννοείται εκτός από τα παιδιά μου-. Επειδή, λοιπόν, δεν ήμουν επηρεασμένη -δεν ήταν άρρωστη για να έχω εξοικειωθεί με την ιδέα, όλα έγιναν μέσα σε ένα δίμηνο– αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην έχω συνειδητοποιήσει ότι η μητέρα μου δεν είναι πια εδώ. Αυτό πολλές φορές με βοηθά να αντιμετωπίζω και όλα τα υπόλοιπα που προκύπτουν και είναι επίσης σοβαρά.
Με κάνει να θέλω να της τηλεφωνήσω, να μοιραστώ μαζί της κάτι που μου συμβαίνει. Χρειάζομαι πολλή δουλειά ακόμη για να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει. Οι στιγμές κατά τις οποίες έχω την αίσθηση της απώλειας είναι πολύ δύσκολες και αυτό που έχω να κάνω τώρα είναι να ενηλικιωθώ.
Λένα πως, όταν φεύγουν οι γονείς μας από τη ζωή, φεύγουν και οι τελευταίοι άνθρωποι που μας βλέπουν ως παιδιά.
Δόξα τω Θεώ, απέκτησα τα παιδιά μου. Σκέφτομαι, όμως, το εξής: ότι πλέον δεν έχω κανέναν να με φροντίζει, έχω μόνο να φροντίζω.
Τα παιδιά πώς βίωσαν την απώλεια της γιαγιάς τους;
Η μητέρα μου έμενε στο σπίτι μας για μία περίοδο κατά την οποία δεν ήταν καλά. Δεν είχα ενημερώσει τα παιδιά για τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ωστόσο, έβλεπαν ότι η γιαγιά τους δεν ήταν η γιαγιά που είχαν συνηθίσει. Όταν συνέβη το κακό, τους το ανακοίνωσε ο Κρατερός, γιατί εκείνος ήταν μαζί τους.
Διάβαζα σε μία συνέντευξή σου ότι η Αέλια πήγε στο σχολείο και οι συμμαθητές της της έλεγαν συλλυπητήρια. Λόγω της αγάπης που σας δείχνει ο κόσμος, για τα παιδιά σας τέτοιου είδους συμβάντα μπορεί να έχουν και μία άλλη διάσταση.
Κυρίως η Αέλια αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση. Ο Αρίων δεν είναι ακόμη έξι ετών, οπότε δε βιώνει κάτι ανάλογο. Η Αέλια αντιλαμβάνεται την αναγνωρισιμότητα των γονιών της από τότε που πήγε στο Δημοτικό, πριν δεν είχε αίσθηση του τι συμβαίνει. Όταν έφυγα για Χανιά, καθώς εκεί έγινε η κηδεία της μητέρας μου, της είπα: “Καταλαβαίνω ότι είσαι στεναχωρημένη. Αν τυχόν θέλεις να το εκφράσεις στο σχολείο, να το κάνεις. Είναι κάτι το οποίο έχει συμβεί πια”.
Κάναμε μία κουβέντα γι΄αυτό. Την άλλη μέρα, μετά το τέλος της κηδείας, όταν της τηλεφώνησα με ενημέρωσε ότι δε χρειάστηκε να πει τίποτα, γιατί πήγαιναν όλοι, ο ένας μετά τον άλλον, και της έλεγαν συλλυπητήρια. Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι δεν πρόλαβε να πει κάτι που ήθελε για την γιαγιά της. Μετά έκανε μία παύση και με ρώτησε: “Δηλαδή έτσι θα συμβαίνει; Οτιδήποτε θα συμβαίνει στην οικογένειά μας, θα το μαθαίνουν αμέσως και όλοι οι άλλοι;”. Έχει, λοιπόν, στο μυαλό της ότι θα αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις, αλλά φρόντισα να της επισημάνω και τα θετικά της δουλειάς που κάνω και αγαπώ τόσο.
Είναι πολύ όμορφο το πώς διαχειρίστηκες την κατάσταση με την Αέλια, το πώς μιλάς στα παιδιά σου. Συμβουλεύεσαι ειδικό;
Δε ξέρω πως αλλιώς να τους μιλήσω. Φυσικά και συμβουλεύομαι ειδικό, αλλά αυτός είναι ο τρόπος επικοινωνίας που έχουμε αναπτύξει με την Αέλια και τον Αρίωνα. Δε θέλω να τους λέω ψέματα και δεν τους λέω. Έτσι έχουν μάθει ότι μπορούν να μου έχουν εμπιστοσύνη και όταν κάτι πρέπει να ειπωθεί, θα ειπωθεί με τον σωστό τρόπο. Είμαστε πολύ του διαλόγου, μας αρέσει να μιλάμε και να λύνουμε τα όποια θέματα προκύπτουν, είτε λιγότερο είτε πολύ σοβαρά. Οτιδήποτε αισθανόμαστε, φροντίζουμε να το λέμε –έστω και με δυσκολία– γιατί, με τόση αγάπη που νιώθουμε, ο ένας μπορεί να βοηθηθεί από τον άλλο.
Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;
Κάνω ψυχοθεραπεία.
Πόσο σε βοηθά αυτή την περίοδο;
H αλήθεια είναι ότι αυτή την περίοδο με βοηθά πολύ και σε πολλά πράγματα. Είχα ξεκινήσει πριν από κάποια χρόνια, όταν πέθανε ο πατέρας μου, αλλά κάποια στιγμή σταμάτησα και άρχισα πάλι πριν από έναν χρόνο. Πηγαίνω μία φορά την εβδομάδα σε μία κυρία, που εκτιμώ ιδιαίτερα και η οποία με βοηθά σε όλα –να καταλάβω, να συνειδητοποιήσω, να εξηγήσω, να προχωρήσω, να αφήσω πίσω μου-. Είναι μία διαδικασία που παίρνει χρόνο, αλλά πολύ υποστηρικτική και λυτρωτική.
Καθ΄ όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής και προσωπικής ζωής σου –το γάμο, τις γέννες σου– έχουμε κάνει πολλές συνεντεύξεις και η εικόνα που έχω για σένα είναι αυτή του ρομαντικού ανθρώπου που χρειάζεται το σημείο αναφοράς του για να είναι καλά. Ήταν δύσκολο να αποδεχθείς ότι θα έπρεπε πλέον να πορευτείς χωριστά με το μέχρι τότε άνθρωπό σου;
Θα μιλήσω μόνο για εμένα, δεν ξέρω πώς λειτουργούν οι άλλοι άνθρωποι. Εννοείται πως ήταν δύσκολο. Νομίζω, όμως, ότι τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα όταν υπάρχουν συνεννόηση, κατανόηση και σεβασμός. Αυτά με τον Κρατερό δεν τα έχουμε χάσει ευτυχώς. Αντίθετα, είμαστε από τους ανθρώπους που τους αρέσει να διατηρούν αυτές τις αξίες. Άλλωστε, είναι σημαντικό και για τα παιδιά μας, αφού ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε επηρεάζει δύο πλάσματα που εμείς φέραμε στη ζωή. Ναι, μεν, ήταν δύσκολο αλλά επειδή και οι δύο το χειριστήκαμε με αξιοπρέπεια, ειλικρινά θεωρώ ότι έγινε όσο το δυνατό πιο ανώδυνα.
Ο Κρατερός σε συνέντευξή του δήλωσε πως όταν κλήθηκε να μιλήσει στα παιδιά, τους είπε ότι δεν αλλάζει σε σχέση με εκείνα.
Ισχύει! Τους τονίσαμε ότι δεν θα απομακρυνθούν από κάποιον από τους δύο γονείς. Με τον Κρατερό δεν έχουμε κάνει κάποια συμφωνία του τύπου θα τα παίρνει κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Βλέπει τα παιδιά κάθε μέρα, όπως είμαι και εγώ μαζί τους κάθε μέρα, απλώς δεν ζούμε μαζί. Τα παιδιά, όμως, μας βλέπουν καθημερινά. Τους είπαμε, επίσης, πως από εδώ και πέρα θα είναι καλύτερα τα πράγματα και νομίζω πως μέχρι στιγμής δεν έχουμε διαψευστεί.
Η χρονιά που πέρασα σε έφερε μπροστά σε μία καινούργια, άγνωστη θάλασσα. Πώς φαντάζεσαι αυτό το ταξίδι;
Δε φαντάζομαι τίποτα. Αν ισχύει αυτό που μου περιγράφεις, έχω αρχίσει να φτιάχνω μία τσάντα με τα απαιτούμενα και απλώς περπατώ προς την θάλασσα βλέποντάς την, απλώς τη βλέπω λίγο μακριά.
Μέσα σε όλα άλλαξες και επαγγελματική στέγη. Θα ήθελα να μας αναφέρεις τι πραγματικά σου είπε η Άση Μπήλιου όταν μπήκε το 2021.
Μου είπε –και αυτή είναι η κοσμοθεωρία της– ότι υπάρχουν χρονιές ή στιγμές που φέρνουν μεγάλες αλλαγές, οι οποίες μπορεί να κοστίζουν πολύ την ώρα που γίνονται. Μπορεί να νομίζεις ότι χάνεται όλος ο κόσμος σου, ότι δεν έχεις πού να σταθείς και πού να πατήσεις. Ύστερα από ένα χρονικό διάστημα, όμως, καταλαβαίνεις ότι αυτή η αλλαγή έχει γίνει για καλό και αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι καλύτερο. Απλώς, η ώρα της αλλαγής είναι πολύ δύσκολη, ειδικά για ανθρώπους σαν και εμένα που δεν την επιλέγουν, γιατί υπάρχουν άνθρωποι με τη διάθεση για αλλαγή να κυλά στο αίμα τους και τους θαυμάζω.
