Πριν λίγο καιρό η κόρη της ελεονώρας Μελέτη πήγε στη Βαρυμπόμπη και είδε τη φάρμα ελάφια. Προχθές που έβλεπε τις φωτιές το παιδί εύλογα έκανε κάποιες ερωτήσεις στη μητέρα του οι οποίες προβλημάτισαν Τη δημοσιογράφο και με αφορμή αυτό έκανε το συγκεκριμένο ποστ
Πριν λίγες μέρες η Αλεξάνδρα είχε πάει με τον @psycho_25 στα ελαφάκια της Πάρνηθας. κ γύρισε ενθουσιασμένη.
«Μαμά είδα κ τα ελαφάκια κ το ένα με φίλησε!!!».
Ο @psycho_25 που καθημερινά περνάει ( ή έστω περνούσε μέχρι σήμερα) κάποιες ώρες στη Βαρυμπόμπη, στα βασιλικά, στο κατσιμιδι κ τη Πάρνηθα κάνοντας προπονήσεις ποδηλασίας, έλεγε συνέχεια στην Αλεξάνδρα για το ποσό όμορφα είναι τα ελαφάκια που το σπίτι τους είναι στα δάσος.
η Αλεξάνδρα έτυχε να δει τις φωτιές από την ανοικτή τηλεόραση την ώρα των ειδήσεων. Κ κάπως έτσι ξεκίνησαν ερωτήσεις που για πρώτη φορά μου προκάλεσαν άγχος κ αμηχανία.
«Μαμά γιατί έχει φωτιά?»
«Πως άναψε?»
«Γιατί δεν κάνουμε φου όπως στο happy birthday για να σβήσει?»
«Κ το δάσος θα λιώσει?» ( προφανώς όπως τα κεράκια στη τούρτα)
«Θα λιώσουν κ τα ελαφάκια?»
« κ το σπιτάκι τους θα λιώσει?»
Ευτυχώς δεν πρόλαβε να δει σπίτια να καίγονται όπως βλέπαμε με επιμονή κ γλαφυρές περιγραφές, να εξαϋλώνονται περιουσίες πονεμένων ανθρώπων μέχρι τελικής πτώσης.
Βρέθηκα να αναρωτιέμαι πραγματικά τι σκάτα πρέπει να κάνουμε όλοι μας, ΠΕΡΑ από αναρτήσεις σοκαριστικών φωτογραφιών από τα καμμένα στο Instagram, προκειμένου να σταματήσουμε αυτή τη καταστροφή ώστε να παραδώσουμε κάτι στα παιδιά μας. Κ δεν έχω βρει την απάντηση. Τι να είναι αυτό? Με μια λέξη : τι?
30 χρόνια δεν έχω βρει την απάντηση.
Σε ηλικία 12 ετών ήθελα να γίνω δημοσιογράφος για να διαμαρτυρηθώ για την αιχμαλωσία των δελφινιών κ τη Μονάχους, αγόραζα βιβλία από την έκθεση Πειραιά με τίτλο «50 πράγματα που πρέπει να κάνετε για να σωθεί ο πλανήτης», καθάριζα πλαστικά από τις παραλίες, έγραφα επιστολές- μανιφέστα κ τις έστελνα στο «και», φορούσα T-shirts με eco μηνύματα. Τότε με αντιμετώπιζαν ως ένα nerd με «οικολογικό άγχος».
«Θα μεγαλώσει κ θα της περάσει» άκουγα. «Αλλιώς θα γίνει αξύριστη ακτιβίστρια»
Σήμερα 30! Χρόνια μετά, δεν αλλαξε τίποτα.
Κ συνειδητοποίησα ότι πλέον είμαι πιο αδρανής από ποτέ, γιατί όσο κ αν προσπαθούσα, κ πίστεψε με έχω προσπαθήσει με ψυχή, κ δράση,δεν είδα να αλλάζει τίποτα. Κ κουράστηκα. Πληγώθηκα από την ακαμψία των ανθρώπων. Κ κάνω κ γω μια γραφική ανάρτηση έτσι για το ονόρε της «ευαισθητοποίησης».
Αποτύχαμε άνθρωποι. Αποτύχαμε.-
